Een Hundeleben.
aus dem Steenkamper Ausgabe 3/2004 & 2/2018
Bi us in de Gegend löpt son lütten swatten Dackel rüm. He hett ganz nüddellige kleene Knoppoogen. Von wieden süht he ut, as’n „Flaschenbürste” or as’n „Rennsalami”. Morgens kummt he anlopen un sett sick äs erstes bin Slachter vor de Döör. Wenn nu een in den Loden ringeiht, is he – swupp – mit bin. Nu sett he sick op sin lütten Mors un mokt mit de Vorderfeut „Bitte — Bitte”. Dat bringt em ne scheune Knackwost in! Hei- un rut is he!! Denn löpt he öber den Zebrastriepen. „Selbstbewußt” un den Steert as’n Antenn in de Höchte. De Autofohrers möt schon fix oppassen, dat se em nich fotkriecht.
Ha- rückt dat hier wedder scheun!! Denn nu wer de Bäcker an de Rech. He wedder rin un – richtig – dat sülbige as bin Slachter. Mins twee Kekse wer em secker. De Lüüt hebbt richtig fründliche Oogen, wenn se den lütten swatten Dübel seht. Nu löpt he wieder, aber de nächste Loden is’n Blomenhöcker. Dor is for em aber nur wat to holen, wenn den Boss sin Freustück dolfallt. Un schon geiht dat no den nächsten. Een Imbiss!! De Loden is aber so lütt, dat de Lüüt trüchwarts ringohn möt, weil se binnen nich dreien könnt. Un wat mockt uns lütten Fründ ? He sett sick op de Stroot! Sin „Bitte — Bitte” bringt em hier ock nochmol fast ne halfe „Currywost” in. No den nächsten Loden kiekt he blots scheef hin, denn dat is’n Fernsehhöcker. TV kiecken kann he ock to Huus! Aber denn!! Noch’n Imbiss!! Dor gift dat for sin lütt Theoter noch’n poor Pommes!
Nu dreiht he sick üm un mockt sick op’n Nohuuswech. Öber den Zebrastriepen het he Glück hat. Soss grote Feut hebbt em „begleitet”. Denn löpt he dorch de Gorn’s no huus. Man wet nich wo he wohnt, ober man kann sick vörstellen wenn he sin „Tohuus” erreicht het, haut he sick in sin Korf un sloppt erstmol’n Stünn!
Ick versteh gornich wenn de Lüüt seggt: „Sast ock nich leben as’n Hund”.
Is doch gornich so slecht – oder??
Text vonJoachim Thomas